"Moja teściowa jest egoistką": Wymaga, żeby mój mąż ciągle jej dawał pieniądze

Na początku naszej znajomości nie dostrzegałam problemu, kiedy mój mąż, wtedy jeszcze narzeczony, wspierał finansowo swoją matkę. Uważałam, że to naturalne, że od czasu do czasu pomaga jej z opłatami czy drobnymi wydatkami. W końcu każdy z nas chciałby zadbać o rodzinę. Ale z czasem ta „pomoc” zaczęła przybierać zupełnie inny wymiar – i stopniowo stała się przytłaczającym ciężarem dla naszego związku.

Zaraz po ślubie zauważyłam, że mój mąż znika w banku prawie co tydzień, wypłacając duże sumy. Z początku nie pytałam o to, myśląc, że ma jakieś własne zobowiązania, których jeszcze nie zdążyliśmy wspólnie omówić. Ale kiedy zobaczyłam, że na wspólne zakupy czy drobne potrzeby brakuje nam środków, postanowiłam z nim porozmawiać. Zaskoczyło mnie, gdy przyznał, że te wszystkie pieniądze przekazuje swojej matce.

– To tylko tymczasowe wsparcie, ona naprawdę tego potrzebuje, – tłumaczył mi, patrząc na mnie tym swoim pełnym troski spojrzeniem, które kiedyś w nim pokochałam.

Jednak „tymczasowe” wsparcie trwało miesiącami, a potem zamieniło się w lata. Teściowa dzwoniła do niego z każdym najmniejszym problemem finansowym, a mój mąż nigdy jej nie odmawiał. Każda moja próba rozmowy na ten temat kończyła się napiętą ciszą lub jego słowami, że jestem bezduszna i nie rozumiem, co znaczy być dobrą córką czy synem.

Z czasem zobaczyłam, że to nie jest zwykła pomoc. Teściowa zaczęła wymagać coraz większych kwot, twierdząc, że jej potrzeby rosną. Gdy tylko próbowaliśmy z mężem odłożyć coś na własne wydatki, czy na wspólne plany – dom, wakacje, większe zakupy – zaraz pojawiała się „awaryjna” potrzeba u teściowej. Z każdym kolejnym dniem czułam, że staję się jedynie dodatkiem do układu między nimi.

Próbowałam rozmawiać z mężem wielokrotnie. Tłumaczyłam, że to nasza wspólna przyszłość, że mamy własne potrzeby, a jego matka powinna rozumieć, że nie możemy żyć tylko dla niej. Ale każda taka rozmowa kończyła się kłótnią. Dla niego było oczywiste, że jego matka wymaga tego wsparcia – a moja odmowa pomocy oznaczała, że jestem egoistyczna i niewdzięczna.

Jednak pewnego dnia postanowiłam stanąć twarzą w twarz z prawdą. Poszłam do teściowej, by spokojnie porozmawiać i zrozumieć, jakie są jej prawdziwe potrzeby. Miałam nadzieję, że znajdziemy wspólny język, że może uda się wypracować jakieś kompromisowe rozwiązanie. Niestety, to, co usłyszałam, przeszło moje najgorsze wyobrażenia.

– Mój syn ma obowiązek mi pomagać, a ty nie powinnaś się wtrącać w to, co jest jego odpowiedzialnością, – stwierdziła chłodno, z aroganckim spojrzeniem, które nie pozostawiało wątpliwości. Dla niej byłam tylko przeszkodą w życiu jej syna, kimś, kto próbował ograniczyć jej wpływ i dostęp do jego życia oraz finansów.

Po tej rozmowie wróciłam do domu załamana. Zrozumiałam, że dla niej nigdy nie byłam i nie będę częścią rodziny. Byłam przeszkodą, rywalką w walce o pieniądze jej syna, kogoś, kogo trzeba zepchnąć na margines, by ona mogła zrealizować swoje oczekiwania.

Teraz stoję przed trudnym wyborem – czy nadal walczyć o małżeństwo, które staje się dla mnie ciężarem, czy może pogodzić się z tym, że dla męża jego matka zawsze będzie na pierwszym miejscu. Czasem miłość oznacza walkę, ale czasem to także decyzja o odejściu, gdy ktoś stale wybiera innych, zamiast tworzyć wspólne życie z tobą.