Nie mają jeszcze własnych oszczędności i nie chcą dzielić przestrzeni życiowej z rodzicami. Anna ma szczęście: ma własne mieszkanie.

Tylko jej mąż odmawia zamieszkania w nim, twierdząc, że prawo do darowanego mieszkania nie należy do niej...

Kiedy miałam zaledwie 23 lata, miałam już własne mieszkanie. Nie, nie jestem córką biznesmenów czy polityków i nie brałam mieszkania na kredyt. Marzyłam o własnym mieszkaniu od 16 roku życia i miałam szczęście.

Kiedy studiowałam, na mojej drodze życiowej pojawił się Wojtek: zamożny dorosły mężczyzna, z którym spotykałam się przez 5 lat. Na pożegnanie podarował mi dwupokojowe mieszkanie.

Nie widzę nic niemoralnego w tym, że były zalotnik podarował mi mieszkanie. Poświęciłam mu 5 lat życia, byłam mu wierna i uczciwa. Oczywiście postanowił mi podziękować prezentem. To porządny i hojny człowiek. Mam z nim same dobre wspomnienia.

Po ukończeniu studiów poszłam do pracy jako nauczycielka geografii. Podczas gdy wszyscy moi koledzy mieszkali w swoich małych mieszkaniach, ja, świeżo upieczona absolwentka bez doświadczenia i dodatków za pracę, mogłam sobie pozwolić na własne lokum.

Zapewniłam sobie prawo do mieszkania, więc nikt nie mógł mi go odebrać. Aby uniknąć plotek, powiedziałam wszystkim, że mieszkanie odziedziczyłam po bogatym krewnym.

Oczywiście moi rodzice dokładnie wiedzieli, jak zdobyłam własne mieszkanie. Nie pochwalali tego, ale zaakceptowali to. Najważniejsze, że ich córka ma gdzie mieszkać i jest szczęśliwa.

Jak widać, sumienie wcale mnie nie dręczyło. Minęło osiem lat, dużo wody upłynęło od mojego związku z Wojtkiem. W końcu poznałam wspaniałego mężczyznę i postanowiłam wyjść za mąż.

Moim faworytem był kolega z pracy Andrzej, z którym spotykałam się od 2 lat. Kiedy się pobraliśmy, mojego męża dręczyło pytanie: gdzie będziemy mieszkać.

Duma i zasady nie pozwalały mu mieszkać w mieszkaniu żony. Zasugerował, żeby sprzedać moje mieszkanie, dołożyć więcej pieniędzy i kupić mieszkanie z dwiema sypialniami.

W ten sposób byłoby wystarczająco dużo miejsca dla przyszłych dzieci. Odmówiłam, podobało mi się, że mam własne mieszkanie, w dodatku takie przestronne.

Andrzej nie przestawał mnie namawiać. Oliwy do ognia dolała moja teściowa, która zachęciła go do poszukania dokumentów na mieszkanie.

Oczywiście Andrzej je znalazł. Wiedział, gdzie są wszystkie moje kosztowności i paszport. Jakież było zdziwienie mojego męża, gdy zobaczył, że moje mieszkanie to nie spadek po dalekim krewnym, ale prezent od niejakiego Wojciecha!

Musiałam mu szczerze powiedzieć, że to prezent od mojego byłego chłopaka. Andrzej zareagował na tę wiadomość spokojnie, a nawet się ucieszył:

"Świetnie! Oddaj mieszkanie temu Wojtkowi, a my weźmiemy własne mieszkanie na kredyt!".

Oczywiście informacja została natychmiast przekazana teściowej. Kazała synowi natychmiast spakować swoje rzeczy i wynieść się z mieszkania "łowczyni posagów", jak mnie nazywała.

Kiedy Andrzej zaczął mnie bronić, jego rodzice zaoferowali nam prezent - 15 tysięcy na pierwszą ratę kredytu hipotecznego.

Przez około miesiąc Andrzej przekonywał mnie, żebym wzięła własne mieszkanie na kredyt, a prezent zwróciła byłemu.

No jak on to sobie wyobraża! Nie mam nawet numeru telefonu do niego. A nawet gdybym miała, nie zadzwoniłabym. Minęło osiem lat, on ma własne życie, własną rodzinę, a teraz odbiera telefon z przeszłości:

"Halo, Wojtek? Tu Anka, twoja była dziewczyna. Chcę oddać twoje mieszkanie!".

Sytuacja jest absurdalna. Każdy na miejscu Andrzeja byłby szczęśliwy, że jego narzeczona ma mieszkanie. Ale mój mąż jest zbyt pryncypialny.

Powiedziałam mu stanowczo: nie sprzedam mieszkania. Moglibyśmy wziąć drugie mieszkanie w hipotekę, a to zostałoby ze mną.

Jednak mój mąż kategorycznie się temu sprzeciwia. Coraz częściej zaczynam myśleć o rozstaniu z Andrzejem. Niech znajdzie sobie dziewczynę z krystalicznie czystą przeszłością i ciężko z nią pracuje na oddzielne mieszkanie!