Moja matka, odkąd ją pamiętam, zawsze była kobietą władzy. Nie dla wszystkich, nie. Tylko dla swoich dzieci. Nasz ojciec miał w przeszłości dobrą pracę. A ona nie miała z nim zatargów.

Jako żona w pełni odpowiadała jego poglądom: dom jest zawsze wystarczająco czysty, nie ma żadnych skarg na sytuację finansową w rodzinie, dzieci są czyste, ubierane i karmione. Idealna żona minionej epoki, bez irytujących rozmów i kaprysów.

Ale tata nie wiedział, że mama zawsze znajdowała ujście w moim bracie i we mnie. Byliśmy jej osobistymi workami treningowymi. Ale tylko moralnie, nigdy nie podniosła na nas ręki.

I nie mówię tu o jakichś dziecinnych pretensjach, nie. Ale o ciągłe żrące komentarze, kiedy byliśmy sami, albo umniejszanie naszych osiągnięć.

Mieliśmy dość tej dobroci. Dla niej zawsze miałam "nadwagę", podczas gdy mój brat Tomek był znany jako "dystroficzny". Wyrośliśmy na normalnie rozwiniętych fizycznie ludzi.

Moja matka miała ulubiony kwiat, begonię. Kochała ją chyba bardziej niż cokolwiek innego na świecie. A kiedy spadała z parapetu, wtedy ja i mój brat byliśmy w poważnych tarapatach.

Słyszałeś kiedyś, jak wściekła kobieta syczy, kiedy do ciebie mówi? Ja tak. Nigdy tego nie zapomnę. Potem okazało się, że to wszystko wina naszego kota, który chodził samopas, najwyraźniej też nie tolerując domowej atmosfery.

Ale mama nie miała do kota żadnych pretensji, nawet nas nie przeprosiła.

Ale to było dawno temu. Od tego czasu wiele wody upłynęło i, dzięki Bogu. Mój brat dorósł, ożenił się i wyjechał z miasta do Afryki.

Teraz tam mieszka, wysyła zdjęcia przez internet kilka razy w roku i czuje się świetnie. W pewnym sensie mu zazdroszczę.

Moje życie też nie stanęło w miejscu, wyszłam za mąż wystarczająco dobrze. Teraz sama mam męża i dziecko, i uwierz mi, nie powtarzam błędów mojej mamy.

Prawdopodobnie popełniam kilka własnych, osobistych. Ale wszyscy jesteśmy ludźmi i nie rodzimy się idealni.

Mówiąc o moich rodzicach, mój tata, ku mojemu głębokiemu żalowi, zmarł. Podobno zabiło go ciągłe palenie tytoniu i słabe serce. I chociaż był już w dość zaawansowanym wieku, fizycznie pamiętam go jako silnego i pewnego siebie mężczyznę.

Mama została i zamieszkała w naszym domu, z dobrą emeryturą i wszystkimi warunkami do dobrej zabawy. Sprawiła sobie cały ogród kwiatowy, a także zwyczaj chodzenia raz w tygodniu, ubrana, do teatru. Bez randki, ale w dobrym nastroju i przyjaźnie nastawiona nawet do obcych.

Ale to nie takie proste. Ponieważ mieszkamy w tym samym mieście, a nawet niedaleko od siebie, nasze spotkania i jej wizyty w naszym domu są na porządku dziennym, jak to się mówi, "wszystko po naszemu".

Ale o ile mnie, dorosłej kobiecie, matka nie jest w stanie w żaden sposób skrzywdzić, to na swojego wnuka ma zupełnie inne plany. Autorytet babci i wychowanie Antka otwierają przed nią horyzonty, o których nie mogła marzyć wcześniej.

Pewnego dnia, zanim podałam jedzenie na stół, zatrzymałam się na korytarzu i usłyszałam ich rozmowę za zamkniętymi drzwiami. Mama pytała mojego syna o jego oceny, dlaczego nie pomaga mi w obowiązkach domowych i czy umył zęby ostatniej nocy.

To powiedziawszy, bardzo dobrze pamiętam ten ton. Soczysty i trujący. Kiedy z jednej strony nie można człowiekowi nic zarzucić, bo nie jest niegrzeczny, tylko wyraża się tak grzecznie, jak to tylko możliwe. A z drugiej strony... co cię to obchodzi!

Tak jakby przypadkowo otworzyłam drzwi i zawołałam wszystkich do stołu. Ale w oczach mojego dziecka widziałam strach i oszołomienie. Nie płakał, ale był zdezorientowany.

Podczas gdy moja mama wyszła z uśmiechem i nawet zapytała, czy jest coś, w czym potrzebuję pomocy. W przeszłości stałabym nieruchomo, wciągnęła brzuch i niosła talerze jak dziewczyna z instytutu szlachetnych panien. Teraz mogłam pokusić się o krytykę.

Ale mama od dawna nie przyjmowała mojej krytyki. Odkąd zaczęłam mieszkać osobno. Przymyka na to oko. Jakby zawsze była przyjaciółką swojej córki. Ale uwierz mi, to tylko ekran.

Nic z tego nie wydarzyło się wcześniej. I jedyną osobą, która może mnie w tym wesprzeć, jest mój brat. Ale on ma się dobrze na zupełnie innym kontynencie. Szczęściarz z niego.

A teraz mam nowy problem. Kilka dni temu, znowu w naszym domu, moja mama od niechcenia zasugerowała, żebym dała jej kopię naszych kluczy, tak na wszelki wypadek.

Nie wiem, co sobie ubzdurała. Stwierdziła, że chętnie posiedzi z wnukiem i posprząta, jeśli będzie trzeba. Rozmawiała z mężem i nawet na mnie nie spojrzała.

Klasyczne egoistyczne zachowanie. I kiedy chciałam powiedzieć: "Nie, dziękuję", mój mąż odpowiedział: " Tak, oczywiście"

Pomysł bardzo mu się spodobał i nawet sam chciał go zaproponować, ale nie odważył się tego powiedzieć. Potem zaczął komplementować, jaką ma wspaniałą teściową i jakie ma szczęście, że ją ma.

Nic nie odpowiedziałam. Ale w naszej prywatnej rozmowie mój mąż nadal naginał swoją linię. Pozwólmy samotnej kobiecie czuć się ze swoją rodziną, czy nie chcę tego dla własnej matki? Relacja władzy z rodzicami była mu obca.

Mój syn milczał, choć czego mogę od niego wymagać, to tylko dziecko. Babcia jest dla niego autorytetem, bez względu na wszystko. Więc teraz będzie jeszcze zabawniej.

I o ile wcześniej wiedziałam chociaż w przybliżeniu, kiedy w moim kącie po raz kolejny wybuchnie kochająca mama, to teraz nawet tego nie jestem w stanie kontrolować. Jestem dorosła i nie zgadzam się na to.