"Milczeliśmy na temat tego, że mamy dodatkowe mieszkanie. Moja siostra przypadkowo dowiedziała się o wszystkim. Teraz mam problem"

Czuję się, jakbym była pomiędzy dwoma pożarami: moją siostrą i mężem. I wygląda na to, że gdy podejmę decyzję, co robić, będzie mi ciężko. Może powiesz mi, co mam zrobić.

Zacznę od tego, że mam starszą siostrę. Warto powiedzieć, że nie lubiła mnie od dzieciństwa. Zawsze wydawało jej się, że moi rodzice zwracali na mnie większą uwagę. Dlatego często psuła mi zabawki i okłamywała rodziców na mój temat. Problemy trwały aż do dorosłości.

Kiedy mój obecny mąż mi się oświadczył, oszalała. Gdy przedstawiłam pana młodego rodzinie, siostra nie mogła tego znieść. Zaczęła histeryzować, mówiąc, że dla mnie jest za wcześnie na ślub.

Miałam wtedy 21 lat, a ona 26. Na weselu chodziła jak chmurka. A potem ciągle powtarzała, że ​​za pół roku się rozwiedziemy. Być może była aż tak zazdrosna. Nie wiem. Mimo tego wszystkiego jest dla mnie ważną osobą. W końcu to rodzina.

Nasze małżeństwo, wbrew przewidywaniom mojej siostry, nie rozpadło się. Jesteśmy razem od 6 lat. Moja siostra też wyszła za mąż, choć nie z miłości. Wydawało mi się nawet, że zrobiła to tylko po to, żeby udowodnić, że nie jest gorsza ode mnie.

W ciągu 5 lat urodziła trójkę dzieci. Ona i jej mąż mieszkają w Warszawie, w jednopokojowym mieszkaniu, które odziedziczył jej mąż. Nie rozumiem, dlaczego trzeba było urodzić trójkę dzieci, skoro nie ma jak je utrzymać. Ale to jest jej decyzja, nie będę jej oceniać.

I nawet nie zaczynałabym o tym mówić, gdyby cała ta sytuacja mnie nie dotyczyła. Ale najpierw najważniejsze. Po ślubie przeprowadziliśmy się z mężem do Wrocławia. Jego matka zostawiła nam mieszkanie i przeprowadziła się do swojego narzeczonego.

Około rok temu dziadek mojego męża przekazał mu mieszkanie. On sam przeprowadził się do domu na wsi. Mieszkanie znajduje się w dobrej okolicy, dlatego zdecydowano się je wynająć.

Byliśmy bardzo zadowoleni z takiego obrotu wydarzeń, ponieważ znacząco zwiększył on nasze dochody. Staraliśmy się nie rozpowiadać faktu, że mamy mieszkanie.

Ale pewnego dnia powiedziałam o tym mamie, a ona mojej siostrze. Kilka dni później zadzwoniła moja siostra i bez wstępów powiedziała:

„Dlaczego nie powiedziałaś, że masz wolne mieszkanie? Czujemy się tu nieswojo, moglibyśmy po prostu przenieść się tam".

Byłam zaskoczona i nie wiedziałam, co powiedzieć. Ciągle słuchałam, jak zamierza wprowadzić się do naszego mieszkania. I wszystko rozumiem, to droga osoba. Ale mają własne mieszkanie i nadal możemy się spierać, które miasto jest spokojniejsze.

Poza tym nie będzie płacić czynszu. Kiedy powiedziałam o tym mężowi, nie był zadowolony z tego pomysłu. Nie chce słyszeć o mojej starszej siostrze w naszym mieszkaniu.

I rozumiem go, to właściwie jego mieszkanie. Chociaż trochę mi przykro, że nawet nie próbował współczuć mojej rodzinie. Siostra ciągle dzwoni i daje do zrozumienia, że ​​są gotowi do przeprowadzki. I nie wiem, co teraz zrobić. Którą stronę mam wybrać?

O tym pisaliśmy ostatnio: "Moja synowa potrafi zepsuć nawet parzenie herbaty. Mój syn się przy niej marnuje": Postanowiłam interweniować

Przez cały czas uważałam i nadal uważam się za dobrą teściową.

Znam tysiące historii o tym, jak matki mężów wyżywają się psychicznie na synowych i zawsze mnie to zadziwia. Po co? Skąd taka negatywność, skoro jest to wybór twojego syna?

W końcu jest matką lub przyszłą matką twoich wnuków. Drogi człowieku! A mimo to wciąż znajdujesz siłę, aby kłócić się z nią o każdy drobiazg, aby zaspokoić swoje ego?

A może są jakieś inne powody?

Nie zrozumcie mnie źle, ale według mnie jest to jakiś rodzaj bezgranicznej głupoty. A jednak... Sama ostatnio zauważyłam, że zaczęłam jakoś inaczej traktować swoją synową. Nie, nie kłócimy się i nie miałyśmy jeszcze żadnych konfliktów.

Ale gdzieś w duszy zaczyna mnie ona irytować, a od ich ślubu minęły dopiero 2 lata. Mój jedyny syn, a rozumiem, że jest niedoskonały, stara się wszystkiemu sprostać, jak tylko może. Ona natomiast, przypomina mi współczesną młodzież...

Maria ma teraz 25 lat, Paweł 27. Oboje pracują i mają własne mieszkanie. Gdy Paweł wraca do domu o 19:00, Maria jest już w domu od 17:00. I myślę, że w tym czasie można chociaż spróbować zrobić coś w domu.

Ale nie, ona nie ma takich myśli. Nie wiem, co mają do powiedzenia na temat podziału pieniędzy w rodzinie, mnie to nie dotyczy. Ale mój syn zarabia znacznie więcej niż jego żona. Nie, żeby to miało jakieś wielkie znaczenie, ale wydaje mi się, że po pracy też jest bardziej zmęczony.

I myślę, że jako normalny, ciężko pracujący człowiek z przyjemnością wróci do domu i zje pyszne, domowe jedzenie. Ale nie. Maria odmawia gotowania, twierdząc, że nigdy nie umiała i jest już za późno na naukę.

Zamawia więc dostawę do domu lub podgrzewa gotowe dania w kuchence mikrofalowej. To wszystko. Dla zrozumienia, mój syn ma 2 metry wzrostu i normalną męską budowę ciała. A ona jest drobną dziewczyną, waży pewnie 50 kilogramów.

Pawełek musi jeść normalnie, żeby utrzymać swoje ciało, podczas gdy Maria żyje na kefirze, twarogu i płatkach owsianych. To jej odpowiada.

Ale ja, jako matka i po prostu jako osoba, czasami boję się o życie mojego dziecka. Powikłania ze strony przewodu pokarmowego są bardzo różne, leczone długo i boleśnie.

Nawet gdy do nich przychodzę, nie widzę na stole domowego jedzenia. Wszystko albo jest przygotowywane w pobliskiej kawiarni, albo jest to pizza i bułki z dostawy.

Co więcej, wydaje mi się, że jest to po prostu nieekonomiczne. Zapytałam Pawła, co o tym myśli, a on odpowiedział, że życie jest za krótkie, żeby spędzać je przy piecu, więc jest po stronie żony.

Prawie 30-latek, ale mózg licealisty...

Kilka miesięcy temu poprosiłam syna, aby przyszedł i pomógł mi przenieść meble. Konieczne było, aby przyszedł sam. Pracy było tam raptem jakieś 5 minut, ale przynajmniej wcześniej ugotowałam mu pysznego barszczu.

Podałam talerz, a on opróżnił go niemal natychmiast. Potem poprosił o więcej. Od tego czasu przychodzi do mnie raz na dwa, trzy dni i gotuję dla niego wszystko, co powinna ugotować moja synowa. To stało się naszym małym sekretem.

Ale znowu minęły 2 miesiące. To nie tak, że jest mi przykro, że gotuję dla własnego dziecka, czy żal mi pieniędzy dla niego. Nie, dzięki Bogu, nie ma z tym żadnych problemów. Ale przepraszam, po co ci w takim razie żona ?

Być blisko i zachwycać pięknem? Te bajki o bukietach i cukierkach sprawdzają się tylko na początku związku, a nie po kilku latach małżeństwa.

Przecież miłość to jedno, a życie codzienne to zupełnie inna sprawa. I szczerze mówiąc, gdyby Paweł był zadowolony z takiego podejścia, nie przyszedłby do mnie na zupę i kotlety. Oznacza to, że organizm tego potrzebuje.

Właśnie tak. Nie powiedziałam ani słowa Marii o tym, co myślę o jej stanowisku w sprawie gotowania. Nie chcę być kolejną „szaloną” teściową, która rujnuje życie swojej „niewinnej” synowej. To jest moje stanowisko.

Ale jak długo to będzie trwało? Rok? Dwa? A kiedy dzieci już będą, co będą jeść: makaron instant czy płatki owsiane z mlekiem migdałowym? Nie rozumiem. Ale życie toczy się dalej i nic się nie zmienia.

Jeszcze smutniejsze jest to, że nie mamy nawet wspólnych znajomych, z którymi mogłabym porozmawiać. Bardzo chętnie zapytam, co o takim stanie rzeczy myślą swaci. Ale niestety mieszkają bardzo daleko.

A wcześniej spotkaliśmy się z nimi tylko raz. Opowiadam więc moją sytuację. Może jest to komuś bliskie i ktoś będzie mógł podzielić się swoimi przemyśleniami na ten temat.