"Teściowa zdecydowała się troszczyć o chorą synową, którą opuścił jej syn. Nie spodziewała się tak dużej wdzięczności"

Teraz mieszkają razem od trzech lat. Ala stara się jak najlepiej prowadzić gospodarstwo domowe i wspierać swojego towarzysza we wszystkim, a Andrzej, bez względu na to, jak bardzo Ala temu zaprzecza, wciąż jest bezczelnym chamem.

Nigdy nie był pracowity, a ostatnio coraz mniej przebywa w domu. Ala toleruje jego chamskie zachowanie i wierzy, że mąż się poprawi. W międzyczasie teściowa stała się dla Ali lojalną i niezawodną przyjaciółką.

Andrzej zawsze opowiadał mi, że chciałby wyprawić wystawne wesele, a mnie wystarczyłoby po prostu złożyć podpis w urzędzie. Ale mój partner uparł się, że ma być wesele i tylko wystawne. W międzyczasie przez trzy lata oszczędzaliśmy zarówno na ślub, jak i na własny dom. Pracuję w biurze, otrzymuję niewielką pensję, Andrzej jest pośrednikiem w handlu nieruchomościami, a jego dochody zależą od transakcji, które zawiera.

Nigdy nie lubił ciężko pracować, zawsze mówił, że lepiej jest pracować mniej i dostawać więcej pieniędzy, ale nie odwrotnie. Teraz przeżywa trudny okres, nie ma żadnych transakcji. Nie chce szukać nowej pracy. Od roku płacę rachunki i czynsz za nasze mieszkanie.

Zdaję sobie sprawę, że on musi sobie jakoś poradzić, a ja dałam mu czas na przemyślenie sprawy, może rzeczywiście chciałby zmienić dziedzinę swojej działalności. Jestem pewna, że gdybym ja potrzebowała przerwy, on zrobiłby to samo.

Teściowa stała się moją najlepszą przyjaciółką. Mam z nią ciepłe, przyjacielskie relacje. Bardzo mi pomaga radą, w weekendy pijemy herbatę i rozmawiamy o życiu. Jest mądrą kobietą, dobrze mnie traktuje i czasami żartobliwie mówi, że jej syn na mnie nie zasługuje.

Trudne relacje z mamą

Andrzej prawie nie komunikuje się z matką. Ma wiele urazów z dzieciństwa wobec mamy, rzadko ją odwiedza. A kiedy mówię, że dobrze byłoby ją odwiedzić, Andrzej od razu zaczyna się denerwować: "Żyliśmy w biedzie, nic mi nie dawała. Kiedy inne dzieci jeździły na wycieczki i nad morze, ja zostawałem w domu, a mama pracowała. Miałem biedne, nieszczęśliwe dzieciństwo. Nie jestem jej nic winien.

Niestety, mam skomplikowane relacje z własną mamą...

Mój ojciec zostawił nas, gdy byłam mała. Dlatego moja mama zaczęła pić. Kilka razy musiałam nawet nieść ją do domu z jakiegoś baru. Po studiach dostałam pracę w innym mieście i czasami ją odwiedzam. Wciąż jest moją mamą. Dzwonię do niej codziennie i martwię się o nią. Nie rozumiem więc, dlaczego Andrzej żywi urazę do swojej mamy z powodu kilku drobiazgów i nie chce się z nią kontaktować.

Teraz mam z nim napięte relacje. Andrzej zdystansował się ode mnie, nie wychodzimy razem, rzadko komunikujemy się w domu. Nie wiem, co robi, kiedy jestem w pracy. Ostatnio wracałam z pracy i zobaczyłam Andrzeja z kolegami w pobliżu centrum handlowego, był w ramionach jakiejś kobiety. Nie podeszłam do niego, ale on mnie zobaczył.

Kiedy wrócił, poszedł spać. Rano zapytałam go, czy nadal chce założyć rodzinę, oszczędzać na mieszkanie i dalej ze mną mieszkać. Wtedy zdenerwował się i powiedział, że już i tak ma ciężko bez pracy, potrzebuje wakacji i musi jakoś żyć.

Potem poradził mi, żebym też wzięła trochę wolnego. Ale gdybym zachowała się tak jak on, nie mielibyśmy z czego żyć, ponieważ nasza rodzina była całkowicie utrzymywana przeze mnie. Później zrozumiał, że się mylił i przeprosił.

Tydzień później znów go zobaczyłam w towarzystwie przyjaciół i kobiet. Pokłóciliśmy się, następnego ranka byłam w rozsypce. Spóźniłam się do pracy, wylałam na siebie kawę, a pod koniec dnia pracy nie zdążyłam przejść przez ulicę na zielonym świetle. Potrącił mnie samochód.

Obudziłam się w szpitalu ze złamanym obojczykiem i kilkoma żebrami, mam złamany kręgosłup, nie mogę ruszać nogami. Lekarze próbowali mnie uspokoić, mówili, że rehabilitacja potrwa nawet rok i będę mogła chodzić. Miałam szczęście, że kierowca od razu zadzwonił po karetkę i zaproponował, że zapłaci za całe leczenie.

Nie miałam pieniędzy, a nie chciałam tracić czasu na postępowanie sądowe. Najważniejsze było jak najszybsze wyleczenie. Tego dnia, kiedy dotarłam do szpitala, zadzwoniłam do Andrzeja.

Nie odbierał, a wieczorem napisał, że jest zmęczony pracą. Nigdy mnie nie odwiedził. Ograniczył się do wiadomości: "Nie możemy być razem, nie jestem w stanie się tobą zająć, przepraszam".

Ale Emilia przyjechała, gdy tylko dowiedziała się, co się stało. Płakała, dodawała mi otuchy i znowu płakała. Przeprosiła za zachowanie syna. Po wypisaniu ze szpitala pojawiło się pytanie, gdzie będę mieszkać. Nie mogłam już wrócić do Andrzeja, a moja matka we wsi sama potrzebowała wsparcia. Tak i nie udałoby mi się tam dotrzeć.

Wtedy Emilia, osoba o dobrym sercu, zaproponowała, że ​​zostanie z nią. Długo się nie zgadzałam, bo rozstaliśmy się z jej synem. Ale potem stało się jasne, że nie mam wyboru. Nie mogłam przyzwyczaić się do nieskończonej życzliwości mojej niedoszłej teściowej.

Nie była mi nic winna, ale naprawdę się mną opiekowała, gotowała jedzenie i opowiadała historie ze swojego życia. Kiedy zaczęłam stawiać pierwsze kroki, wspólnie cieszyłyśmy się z sukcesu w leczeniu. A potem powoli stawałam się silniejsza i zaczęłam pomagać Emilii w domu.

Myślałam, jak podziękować tej dobrej kobiecie. Emilia ma stare dwupokojowe mieszkanie, w którym jest bardzo zimno. Wymagało pilnego remontu. Postanowiłam, że zaoszczędzę pieniądze i dam Emilii mały prezent w dowód wdzięczności za jej opiekę. Ale nie mogłam znaleźć pracy. I wtedy wydarzyło się coś niesamowitego.

Ten sam kierowca zadzwonił do mnie i przeprosił za swoją długą nieobecność, cały czas był przygnębiony, nie mógł sobie wybaczyć nieuwagi podczas jazdy. Zapytał mnie, jak się czuję i czy może w czymś pomóc. Porozmawialiśmy i powiedziałam, że zaczynam remont.

Okazało się, że ten człowiek miał firmę budowlaną, bardzo chciał mi ułatwić życie i zaproponował mi mieszkanie w nowym budynku. Nie mogłabym przyjąć takiego prezentu od nieznajomego. I wtedy kierowca powiedział, że daje mi klucze, na razie to tylko klucze, ale za rok otworzą dwupiętrowy dom. W międzyczasie będę miała czas rozważyć, czy przyjąć prezent.

Emilia była bardzo zdziwiona, gdy zaproponowałam jej wspólne mieszkanie i opiekę nad nią, gdy będzie tego potrzebować. Nie spodziewała się ode mnie takiej wdzięczności i wsparcia, której jej własny syn, którego wychowywała, nie mógł jej dać

Teraz Emilia i ja mieszkamy w domu niedaleko lasu i codziennie pijemy herbatę na werandzie. Ten kierowca nigdy więcej nie wsiadł za kierownicę. To niesamowite, jak straszne wydarzenia zapoczątkowują nowe przyjemne chwile w życiu...