"Teściowa mnie nie znosiła i zawsze krytykowała": Dziś chce zamieszkać z nami. To jest horror

Każde spotkanie z moją teściową było dla mnie koszmarem. Nigdy nie byłam wystarczająco dobra w jej oczach, nigdy nie spełniałam jej oczekiwań. Krytykowała mnie za wszystko – za to, jak wychowuję dzieci, jak gotuję, a nawet za to, jak się ubieram. Każde jej słowo było jak ukłucie, a ja starałam się, jak mogłam, by to zignorować i skupić się na mojej rodzinie.

Teściowa miała opinię kobiety surowej i wymagającej. Nigdy nie szczędziła mi słów krytyki, a mój mąż, choć starał się stanąć w mojej obronie, zawsze kończył między młotem a kowadłem.

Wiedziałam, że to, co mówi, jest krzywdzące, ale była jego matką, a ja chciałam zachować spokój w naszej rodzinie. Przez lata nauczyłam się udawać, że jej słowa nie mają na mnie wpływu, chociaż w środku czułam się coraz bardziej zraniona i osamotniona.

Pewnego dnia, wszystko się zmieniło. Teściowa przyszła do nas, jak zwykle, z wyrazem niezadowolenia na twarzy. Ale tym razem jej słowa były inne.

„Muszę z wami porozmawiać,” - zaczęła, a jej głos brzmiał jakby nieco łagodniej. - „Chciałabym z wami zamieszkać. Czuję się coraz bardziej samotna, a wy jesteście moją jedyną rodziną.”

Moje serce stanęło na chwilę. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Kobieta, która przez lata traktowała mnie jak intruza w swojej rodzinie, teraz chciała zamieszkać z nami? To było jak najgorszy koszmar, który nagle stał się rzeczywistością.

Mój mąż, zaskoczony i poruszony słowami swojej matki, zaczął od razu rozważać, jak moglibyśmy zorganizować jej przeprowadzkę. Ale ja czułam, że mój świat wali się w gruzy. Jak mogłabym żyć pod jednym dachem z osobą, która nigdy nie okazała mi szacunku, która zawsze mnie krytykowała? To było nie do zniesienia.

Przez kilka dni nie mogłam spać, myśląc o tej sytuacji. Wiedziałam, że mój mąż chciałby pomóc swojej matce, ale wiedziałam też, że moje zdrowie psychiczne nie wytrzymałoby tej próby.

Po długich rozmowach z mężem postanowiłam być szczera i otworzyć się przed nim na temat moich obaw.

„Kochanie, rozumiem, że twoja mama potrzebuje pomocy, ale ja nie jestem w stanie znieść jej krytyki na co dzień. Jeśli zamieszka z nami, nasze życie stanie się piekłem. Nie wiem, czy dam radę,” - powiedziałam mu przez łzy.

Mój mąż zrozumiał, że to dla mnie za dużo. Postanowiliśmy znaleźć inne rozwiązanie. Zaproponowaliśmy teściowej, że pomożemy jej znaleźć mieszkanie w pobliżu, abyśmy mogli być blisko i wspierać ją, ale nie pod jednym dachem.