„Moja teściowa uważa, że musimy żyć tak, jak ona chce": Wszystko przez to, że mieszkamy w jej domu

Był to kolejny upalny dzień, kiedy wróciłam do domu po pracy, czując, jak zmęczenie rozlewa się po całym ciele. Mieszkaliśmy z mężem, Piotrem, w domu jego matki, od kiedy stracił pracę kilka miesięcy temu. Na początku była to tymczasowa sytuacja, ale z każdym dniem stawało się jasne, że moja teściowa, Barbara, miała własne wyobrażenie o tym, jak powinniśmy żyć.

Wchodząc do kuchni, zobaczyłam Barbarę, która jak zwykle krzątała się przy kuchence, przygotowując kolację. Zawsze była osobą, która lubiła kontrolować wszystko i wszystkich wokół siebie. Jej zasady i oczekiwania były wyraźne, a każde odstępstwo od nich spotykało się z surową krytyką.

„Magdo, cieszę się, że wróciłaś. Mam nadzieję, że pamiętasz o jutrzejszej kolacji z moimi przyjaciółmi?” - zapytała Barbara z uśmiechem, który nie sięgał jej oczu.

„Tak, pamiętam,” - odpowiedziałam, próbując zachować spokój. - „Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby być gotowa na czas.”

Piotr wszedł do kuchni, a jego twarz od razu rozjaśniła się na mój widok. Był zmęczony szukaniem pracy i staraniami, żeby spełnić oczekiwania swojej matki. Wiedziałam, że to dla niego trudne, ale też czułam, że musimy znaleźć sposób, by wyjść z tej sytuacji.

Wieczorem, kiedy siedzieliśmy razem w naszym małym pokoju, poruszyłam temat, który od dawna krążył w mojej głowie.

„Piotrze, musimy porozmawiać. Nie mogę dłużej żyć pod dyktando twojej matki. Wiem, że to jej dom, ale musimy znaleźć sposób, by zacząć żyć na własnych zasadach.”

Piotr westchnął, patrząc na mnie z troską.

„Wiem, Magdo. To jest trudne, ale staram się jak mogę. Wiem, że potrzebujemy własnej przestrzeni, ale na razie nie mamy innej opcji.”

„Może powinniśmy zacząć oszczędzać na wynajem własnego mieszkania, nawet jeśli to oznacza, że będziemy musieli zrezygnować z niektórych rzeczy na jakiś czas,” - zasugerowałam, starając się znaleźć rozwiązanie.

Piotr przytaknął, a jego twarz rozjaśniła się nieco.

„Masz rację. Musimy zacząć planować przyszłość i robić wszystko, co w naszej mocy, by odzyskać niezależność.”

Następnego dnia postanowiłam porozmawiać z Barbarą. Wiedziałam, że to nie będzie łatwa rozmowa, ale musiałam jej wyjaśnić, jak się czujemy.

„Barbaro, musimy porozmawiać,” - zaczęłam ostrożnie, kiedy była sama w kuchni.

„O co chodzi, Magdo?” - zapytała, patrząc na mnie podejrzliwie.

„Chciałam ci powiedzieć, że doceniamy to, co dla nas robisz, i że pozwoliłaś nam mieszkać tutaj, kiedy najbardziej tego potrzebowaliśmy. Ale czujemy, że musimy zacząć planować nasze własne życie, na naszych własnych zasadach.”

Barbara zamilkła na chwilę, a potem jej twarz przybrała surowy wyraz.

„To jest mój dom, Magdo. Jeśli chcecie tutaj mieszkać, musicie przestrzegać moich zasad.”

„Rozumiem, Barbaro. Ale musimy mieć też trochę wolności, żeby móc żyć po swojemu. Dlatego zaczniemy oszczędzać na własne mieszkanie. Chcemy cię odciążyć i zacząć nowy rozdział w naszym życiu.”

Barbara patrzyła na mnie przez chwilę, a potem jej wyraz twarzy złagodniał.

„Dobrze, rozumiem. Doceniam waszą szczerość. Wiem, że to nie jest łatwe dla nikogo z nas. Jeśli potrzebujecie mojej pomocy, zawsze możecie na mnie liczyć.”

Te słowa były dla mnie ulgą. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale czułam, że zrobiliśmy pierwszy krok w kierunku odzyskania naszej niezależności.