"Nie rozumiem, dlaczego teść i teściowa są tak chciwi. Nie chcą oddać nam swojego dwupokojowego mieszkania"

W sytuacji relacji z rodzicami mojego męża tak się nie dzieje, choć teść i teściowa mają możliwość rozwiązania naszych problemów. Nie siedzieliśmy im na karku, pobraliśmy się, sumiennie pracowaliśmy, zarabialiśmy na nasze obecne mieszkanie.

Tak, jednopokojowe, ale układ jest doskonały, wszędzie wbudowane meble, wszystkie nowoczesne urządzenia są bardzo pomocne w gospodarstwie domowym, świetna powierzchnia i podłoga, w skrócie — mieszkanie jest bardzo wygodne pod każdym względem.

Po przeprowadzce do własnego lokum, na początku byliśmy szalenie szczęśliwi i cieszyliśmy się pełną "autonomią" - nie było potrzeby rozwiązywania problemów z właścicielami wynajmowanych mieszkań, życia w napięciu, że umowa najmu może się nagle rozwiązać (lub równie niespodziewanie zmienić warunki najmu). I wtedy zaszłam w ciążę.

Początkowo nie miało to wpływu na naszą przestrzeń życiową, ale w drugiej połowie ciąży, kiedy moi znajomi, dowiedziawszy się, że urodzi się dziewczynka, zaczęli przynosić rzeczy po swoich córkach, zastanowiliśmy się nad tym. W pokoju pojawiła się kolejna szafa.

Potem na korytarzu pojawił się różowy wózek, nigdy wcześniej nie zauważyłam, że może zajmować tyle miejsca. Oczywiście wtedy powierzchnię pokoju zajęło łóżeczko.

Mąż chciał umieścić w pokoju też inne elementy wystroju dziecięcego pokoju, ale to by nam odebrało już całkowicie miejsce. I oto jesteśmy już we trójkę.

Nasza malutka Martynka, jak się okazało, wymagała znacznie więcej miejsca niż dorosły! Nie mam o to do niej pretensji, po prostu stwierdzam fakt.

Przewijak, wanienka i wszystko inne świadczyło o tym, że w mojej i męża głowie pojawiały się te same myśli — musimy się rozbudować. Nie było perspektyw na zakup przynajmniej dwupokojowego mieszkania, więc racjonalnie zaplanowaliśmy układ wszystkiego i zaczęliśmy przyzwyczajać się do tak ciasnego stylu życia.

W zasadzie stopniowo nasza melina, jak zaczęliśmy nazywać mieszkanie, nie wydawała nam się już taka ciasna. Nasza córka dorastała, już raczkowała, nawet próbowała chodzić, cieszyliśmy się z każdego jej osiągnięcia, przesypiała całe noce, a mój mąż i ja mieliśmy czas na komunikację ze sobą. Po miesiącu pokazałam mężowi dwie kreski na teście ciążowym.

Jego pierwszą reakcją była chęć zamówienia łóżka piętrowego, ale powstrzymałam go, wyjaśniając, że Martynka nie będzie mogła tam spać, dopóki nie skończy trzech lub czterech lat, a jeśli już, będziemy musieli pilnować jej przez całą noc.

Mój mąż zgodził się i zadał klasyczne pytanie: "Co robić?". Pomysł, który mu podsunęłam, krążył mi po głowie od dłuższego czasu. Moi rodzice mieszkali dwieście kilometrów od miasta, na wsi, a rodzice mojego męża — całkiem niedaleko, w przestronnym dwupokojowym mieszkaniu.

Gdyby zgodzili się zamienić z nami, rozwiązalibyśmy wszystkie nasze problemy mieszkaniowe, a z czasem nawet zapewnilibyśmy naszym dzieciom osobne pokoje. Mężowi spodobał się ten pomysł.

Tydzień później, kiedy ciąża została potwierdzona w klinice położniczej, kupiliśmy "gościńca" teściom i poszliśmy negocjować. Wiadomość o tym, że po raz drugi zostaną dziadkami, krewni przyjęli bardzo pozytywnie, ale drugą część rozmowy, zamianę mieszkań — wręcz przeciwnie.

Nieprzyjemna pauza przy stole wyraźnie zdradziła ich nastawienie do naszej propozycji, ale mimo to teść poradził sobie z emocjami i odpowiedział wymijająco: - No cóż, do porodu jeszcze daleka droga, musimy pomyśleć...

Ogólnie rzecz biorąc, rodzice mojego męża zaczęli myśleć. Myślą już siódmy miesiąc, chyba wszystko bardzo dokładnie przemyśleli.

Kiedy syn zadaje im pytania, podają różne wymówki. Mówią, że są bardzo przyzwyczajeni do swojego mieszkania, potem do sąsiadów, potem nagle przypominają sobie, że teść posadził brzozy na podwórku i kto będzie je podlewał itd.

Nie chcą powiedzieć wprost, że mamy nie liczyć na zamianę mieszkań, ale też nie spieszą się z uspokajaniem nas. Owszem, to ich mieszkanie, dorobili się i zasłużyli, ale po co dwojgu starszym ludziom tyle miejsca, zwłaszcza że dla nas byłoby to wybawieniem.

Nawet rachunki za media są dla nich wysokie, zwłaszcza w sezonie grzewczym. Brzozy na podwórku są z pewnością ładne, ale myślę, że nie powinny być decydującym elementem w życiu, myślę, że dzieci i wnuki są jeszcze ważniejsze.