Znam tysiące historii o tym, jak matki mężów wyżywają się psychicznie na synowych i zawsze mnie to zadziwia. Po co? Skąd taka negatywność, skoro jest to wybór twojego syna?

W końcu jest matką lub przyszłą matką twoich wnuków. Drogi człowieku! A mimo to wciąż znajdujesz siłę, aby kłócić się z nią o każdy drobiazg, aby zaspokoić swoje ego?

A może są jakieś inne powody?

Nie zrozumcie mnie źle, ale według mnie jest to jakiś rodzaj bezgranicznej głupoty. A jednak... Sama ostatnio zauważyłam, że zaczęłam jakoś inaczej traktować swoją synową. Nie, nie kłócimy się i nie miałyśmy jeszcze żadnych konfliktów.

Ale gdzieś w duszy zaczyna mnie ona irytować, a od ich ślubu minęły dopiero 2 lata. Mój jedyny syn, a rozumiem, że jest niedoskonały, stara się wszystkiemu sprostać, jak tylko może. Ona natomiast, przypomina mi współczesną młodzież...

Maria ma teraz 25 lat, Paweł 27. Oboje pracują i mają własne mieszkanie. Gdy Paweł wraca do domu o 19:00, Maria jest już w domu od 17:00. I myślę, że w tym czasie można chociaż spróbować zrobić coś w domu.

Ale nie, ona nie ma takich myśli. Nie wiem, co mają do powiedzenia na temat podziału pieniędzy w rodzinie, mnie to nie dotyczy. Ale mój syn zarabia znacznie więcej niż jego żona. Nie, żeby to miało jakieś wielkie znaczenie, ale wydaje mi się, że po pracy też jest bardziej zmęczony.

I myślę, że jako normalny, ciężko pracujący człowiek z przyjemnością wróci do domu i zje pyszne, domowe jedzenie. Ale nie. Maria odmawia gotowania, twierdząc, że nigdy nie umiała i jest już za późno na naukę.

Zamawia więc dostawę do domu lub podgrzewa gotowe dania w kuchence mikrofalowej. To wszystko. Dla zrozumienia, mój syn ma 2 metry wzrostu i normalną męską budowę ciała. A ona jest drobną dziewczyną, waży pewnie 50 kilogramów.

Pawełek musi jeść normalnie, żeby utrzymać swoje ciało, podczas gdy Maria żyje na kefirze, twarogu i płatkach owsianych. To jej odpowiada.

Ale ja, jako matka i po prostu jako osoba, czasami boję się o życie mojego dziecka. Powikłania ze strony przewodu pokarmowego są bardzo różne, leczone długo i boleśnie.

Nawet gdy do nich przychodzę, nie widzę na stole domowego jedzenia. Wszystko albo jest przygotowywane w pobliskiej kawiarni, albo jest to pizza i bułki z dostawy.

Co więcej, wydaje mi się, że jest to po prostu nieekonomiczne. Zapytałam Pawła, co o tym myśli, a on odpowiedział, że życie jest za krótkie, żeby spędzać je przy piecu, więc jest po stronie żony.

Prawie 30-latek, ale mózg licealisty...

Kilka miesięcy temu poprosiłam syna, aby przyszedł i pomógł mi przenieść meble. Konieczne było, aby przyszedł sam. Pracy było tam raptem jakieś 5 minut, ale przynajmniej wcześniej ugotowałam mu pysznego barszczu.

Podałam talerz, a on opróżnił go niemal natychmiast. Potem poprosił o więcej. Od tego czasu przychodzi do mnie raz na dwa, trzy dni i gotuję dla niego wszystko, co powinna ugotować moja synowa. To stało się naszym małym sekretem.

Ale znowu minęły 2 miesiące. To nie tak, że jest mi przykro, że gotuję dla własnego dziecka, czy żal mi pieniędzy dla niego. Nie, dzięki Bogu, nie ma z tym żadnych problemów. Ale przepraszam, po co ci w takim razie żona ?

Być blisko i zachwycać pięknem? Te bajki o bukietach i cukierkach sprawdzają się tylko na początku związku, a nie po kilku latach małżeństwa.

Przecież miłość to jedno, a życie codzienne to zupełnie inna sprawa. I szczerze mówiąc, gdyby Paweł był zadowolony z takiego podejścia, nie przyszedłby do mnie na zupę i kotlety. Oznacza to, że organizm tego potrzebuje.

Właśnie tak. Nie powiedziałam ani słowa Marii o tym, co myślę o jej stanowisku w sprawie gotowania. Nie chcę być kolejną „szaloną” teściową, która rujnuje życie swojej „niewinnej” synowej. To jest moje stanowisko.

Ale jak długo to będzie trwało? Rok? Dwa? A kiedy dzieci już będą, co będą jeść: makaron instant czy płatki owsiane z mlekiem migdałowym? Nie rozumiem. Ale życie toczy się dalej i nic się nie zmienia.

Jeszcze smutniejsze jest to, że nie mamy nawet wspólnych znajomych, z którymi mogłabym porozmawiać. Bardzo chętnie zapytam, co o takim stanie rzeczy myślą swaci. Ale niestety mieszkają bardzo daleko.

A wcześniej spotkaliśmy się z nimi tylko raz. Opowiadam więc moją sytuację. Może jest to komuś bliskie i ktoś będzie mógł podzielić się swoimi przemyśleniami na ten temat.